Algemeen letterkundig lexicon

parlandopoëzie

Etym: It. parlare = spreken.

Type gedicht, ook wel praatvers genoemd, dat als genre opgang maakte in de eerste helft van de 20^ste eeuw. Het is een vorm van poëzie die door het gebruik van gewone spreektaal of een anekdotische vertelstijl begrijpelijk wil overkomen. Gelet op de prosodie heeft het trekken van de poésie parlante (vrij vers-2) en van het dynamisch vers. Als reactie op de klassieke dichtkunst is parlandopoëzie gekenmerkt door het ontbreken van traditionele vormen van beeldspraak en andere stijlfiguren. Als reactie op sommige taalexperimenten uit het modernisme streeft men in dit genre naar eenvoud en begrijpelijkheid, met een voorkeur voor de anekdote.

Parlandopoëzie is beoefend in de kring van het tijdschrift Forum (1932-1935). Bekend is de bundel Parlando (1930) van E. du Perron. Latere beoefenaars van deze dichtvorm zijn o.a. J. Bernlef en K. Schippers (vgl. neorealisme). Andere dichters in dit genre zijn Marianne Moore, William Carlos Williams en Jacques Prévert.

Lit: L. Gillet, 'Parlando-poëzie: een literair-historisch begrip?' in Revue des langues vivantes/Tijdschrift voor levende talen 37 (1971), p. 192-203 • J. Weisgerber, 'Een Vlaamse rococoliteratuur?: peilingen' in Verslagen en meded. Kon . Vlaamse Academie voor taal- en letterkunde (1989), p. 293-327.

parerga

Parnassiens