Algemeen letterkundig lexicon

octaaf

Etym: Gr. oktō = acht.

1. Een gedicht of strofe van acht regels, in het bijzonder de ottava rima, d.w.z. een Italiaanse strofevorm van acht jambische (jambe) elflettergrepige verzen (vers-1), meestal met het rijmschema abababcc. Het wordt vaak ook octet genoemd.  Het komt reeds voor in de 13^de eeuw, werd gebruikt door Boccaccio en was de strofevorm bij uitstek in de grote epen (epiek), bijv. Ariosto, Orlando Furioso (1532). Ook later vinden we het nog terug, o.a. bij Goethe en Byron.

2. De acht verzen, meestal verdeeld over twee vierregelige kwatrijnen, die samen de eerste sectie van een sonnet uitmaken.

Lit: S. Vestdijk, De glanzende kiemcel (reprint, 2007).

OCLC PICA

octavo