Logo DBNL
Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 4 (1964)

Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 4

(1964)–Hugo de Groot–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

1501. 1630 mei 13. Aan C. Salmasius2.

Nunquam tam bene tibi erit, eminentissime Salmasi, quin ego semper tibi melius cupiam. Atque inter meae fortunae adversa hoc vel maxime numero, quod tui similibus - pares enim non dixero neque reperero - prodesse non possum. Et tamen, quod possum, facio, cum amicos, quos fidos cognovi tali experimento, quale utinam nec tibi nec tuis contingat, eosdem tuos quoque esse desidero. Quod in Vossio sane ex voto successit, cujus literas his diebus recepi tui plenas. Quas ad te addiderat, Labbaeis3 misi, quos tui scio esse studiosissimos. Sed ea, quae tibi mihique miserat, simul exempla oratoriae institutionis4 ἐϰ διασϰευῆς, nondum huc pervenerunt. Ubi accepero, aut mittam, si amici istuc eunt, aut si adventus tuus, quod malo, sperandus est, hic retinebo.

A Berneggero5 quoque Iustinum6, in quo specimen habebis, quid de Floro exspectare habeas7, brevi nos accepturos puto.

Ad amicum communem8 et ipse tecum propero, qui non dicam dissentientes - id enim mos jam fecit tolerabile - sed secum sentientes impietatis tam audacter accusat. In hujus ad Quirites epistola9 caetera se, ut bono est stomacho, concoquere posse dictitat Aurelianensis10. Unum est incondonabile, quod noster dixerit, se, cum epistolam illam, quae magno ipsius cum pudore edita est, scriberet, Cerbero offam objecisse. Ergo quia hoc sibi nomen non frustra datum vult,

 
Latratu regna trifauci
 
Personat, adverso recubans immanis in antro11.
 
Neque enim Herculem sibi putat obtigisse, cujus aspectu
 
Componat aures timidus et patiens trahi,
 
Herumque fassus ore submisso obsequens,
 
Vtrunque cauda pulset anguifera latus12.

Iterum me Bignonus1 de arbitrio interpellavit. Dixi, me si utantur judice, male utrique cessurum. Satis enim mihi libertatis fore, ut utrumque damnem. Aurelianensem, quod Tertullianum male sit interpretatus, alterum, quod bonam interpretationem male defenderit; rursus hunc, quod contra quam sentiret, scripserit, illum, quod ab amico creditam sibi epistolam vulgaverit; praeterea hunc, quod quiritatus sit, illum, quod aliena rimetur arcana,

 
Missumque captet aure subrecta signum2.

Sed spes pacis affulget, quando Thuanus noster3 se conciliatorem interponit. Nam quid ille non possit, qui etiam Iesuitas profitetur se Constantinopoli restituisse, quos pater Lutetia ejecerat4? Ad illum ut redeam, tam acer haereticorum insectator, quid mirum, si nihil haereticis debere vult? Exiguo5 omnia, quae scribis, dixeram, ille vero obsurduit, ne hoc quidem mihi credens non posse senarios anapaesto claudi. Vides, cui librum inscripserit6. Ivit traditurus ipse rus, ubi tum laetitiae dator agebat. Cum magnas exspectaret gratias, forte et aliquid de imbre, qui in Danaen pluit, non modo videre eum non potuit, sed cum instaret, vix effugit, quin janitoribus vapularet. Adeo nihil illi profuit aut Plutum Aristophanis demeruisse, aut eum, qui in Gallia Pluti locum tenet7. De Paenulo8 dixi illi, quod res est, non aliam in illa nobili scena quaerendam interpretationem ab iis, quae Latine sequuntur, sed Punica9 bis esse posita, ex diversis scilicet codicibus duplicata scriptura et quidem ita, ut posterior sit priore corruptior et vocibus quibusdam omissis contractior. Idem enim est ‘Hychalonim’, quod postea ‘Exanolim’ et ‘Valonuth’, quod postea ‘Volanus’10, et sic deinceps; cujus differentiae pars inde nata, quod Syri ת ut s pronuntiabant, quod hodieque Iudaei faciunt; unde ista jam olim רות et דוש et similia. Verum esse, quod dico, nominibus propriis, quae necessario eadem esse debent, convincitur. ‘Agorastocles’ est in priore parte Punica, in secunda corrupte ‘Aristoclem’11, in Latino eodem loco ‘Agorastoclem’12. Sic versu quinto Punico legendum ‘Antidamaschon’, in parte secunda Punica, ubi confusi sunt versus, est ‘Athidamascon’13. In eundem modum restitueram,

quod in Latino est, ‘Antidamas fuit’1. Nam ןוכ pro היח etiam nunc rabbini usurpant. Mirum est, quae ille nobis ex Graecis nominibus propriis appellativa Syriaca fecerit et quam confusos sensus. Omnia corrigere difficile sit ob peccata scribarum in lingua ignota. Adde, quod vetus Poenorum pronuntiatio nos fugit neque tota resarciri potest aut ex Hebraeo sermone, qui haud dubie a Tyrio distitit, aut ex Syriaco, qualem habemus in libris tanto serioribus. Quaedam sunt facilia, ut ‘binuthi’2 - meas gnatas -, pro quo legitur ‘bimithii’, et ‘binachi’3 - fratris filium -, pro quo ‘binuthii’. Sic ‘fel yth chylu chin tem liphul’ est לעפל ןיכולש תא לעפ: fecisse sibi quod faciundum fuit4. In Punica abundat םת: ‘omnino’. Caetera aperta sunt.

Arabismo quod studes, ut nuper quoque scripsi5, gaudeo, ita tamen, ut ne te immergas, sed partem aliquam temporis excolendis iis linguis reserves, quae a te tam feliciter tractatae hactenus, doleant de tota possessione dejici.

Edidit Gabriel Sionita6 his diebus Testamentum Mahumetis7, τοῦ ψευδοπϱοφήτου, aut indultum potius ejus in gratiam Christianorum, haud dubie a Christianis suppositum, ut sub obtentu tanti nominis musulmannis aequioribus uterentur. Ille tamen genuinum esse affirmat et persuadet iis, qui nasum non habent. Habemus hic quoque Arabico charactere Turcicam grammaticam, cujus ego sermonis discendi desiderio non teneor; tenetur autem Schickardus8, qui multum me orat, ut se juvem; quod pro virili faciam; ita enim meretur summa ipsius diligentia.

De lignivermostraca quae mones9, digna sunt inquisitu. Non desinam urgere amicos, ut aliquid extricem. Sed de Bernacis10 tibi assentior assutum ex fabula.

Vale, decus saeculi, et nos ama.

Lutetiae, 13 Maji, 1630.


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs


datums