Ideën I

161.

Er ligt 'n bevestiging myner meening over de domheid van de Natuur, in het by zoo velen bestaand geloof dat het intelligent-goddelyke aanvangt waar van haar wetten wordt afgeweken door 'n ‘wonder.’

Men begrypt eerst verstandelyke zelfbewuste wil van 'n ‘God’ als de Natuur schynt optehouden. ^#

# Daar die werking der Natuur nooit ophoudt, geen grenzen heeft is er alzoo voor 'n God geen plaats. Wie aan God gelooft, moet wonderen aannemen, op-straffe van inkonsekwentie. Een God zonder wonderen - d.i. 'n God die niet mag, kan of wil afwyken van de wetten der Natuur - is 'n overbodig Wezen. Dit wordt in de volgende ideen betoogd, alsmede in 530, 899, 907, vlgg. Zie ook 1256, vlgg.