Ik leed... hy blaasde. 't Ding kòn niets dan
dat.
Als ik sprak van geloof, gaf hy rook. Van geluk, rook. Van toekomst,
rook. Van eerzucht, rook. Van trouw, liefde, offer, ziel, zaligheid,
poëzie, eeuwigheid en God... altyd gaf hy rook, rook, niets dan rook. 't
Ding hàd niet anders, wist niet anders, verstond niet anders...
Altyd zag me die domme polichinel op den nek, alsof daar z'n plaats
was!