Algemeen letterkundig lexicon

pentapodie

Etym: Gr. pente = vijf; pous/podos = (van de) voet.

Term uit de prosodie voor een vijfvoetige (versvoet) ritmische (ritme) eenheid in een metrisch (metrum) gedicht. Een veel voorkomende vorm is die van de vijfvoetige jambe, zoals in het volgende fragment:

Mijn moe/derken, / ik kan / het niet / verkrop/pen
dat gij / gekromd, / verdroogd / zijt en / versleten,
zooals / een pop / waarin / een hart / zou klop/pen,
door 't volk bij 't heengaan in een huis vergeten. 
(W. Elsschot, VW, 1960, p. 729)

Zie ook dipodie, tripodie, tetrapodie.

Lit: G. Adé e.a., 'Pentapoësis' in Nieuw Vlaams tijdschrift 30 (1977), p. 476-487.

pentameter

pentastichon