bekentenisliteratuur

Verzamelnaam voor geschriften waarin een auteur getuigenis aflegt over zichzelf. Tot de bekentenisliteratuur rekent men het dagboek, de autobiografie, de memoires en soortgelijke egodocumenten, zoals de confessio (Lat. bekentenis), een vooral het innerlijk of de levensbeschouwing beschrijvende autobiografie waarvoor Les confessions (1765-1770) van J.J. Rousseau als voorbeeld kan gelden.

Ook wanneer men zich in autobiografische geschriften niet strikt aan de werkelijkheid houdt, bijv. in autobiografische romans als die van M. Gijsens Zelfportret, gevleid, natuurlijk (1965) of Hella Haasse’s Persoonsbewijs (1967) spreekt men van bekentenisliteratuur. Stendhals Vie de Henry Brulard (1836) en Du Perrons Het land van herkomst (1935) zijn romans die de grenzen van het autobiografische schrijven opzoeken en spelen met de conventies van het genre. Beide romans zijn tevens sleutelromans.

Zie ook autofiction en autre-biography.

Lit: D.A. Foster, Confession and complicity in narrative (1987) • A.M. Musschoot, ‘Het gekoesterde ego: autobiografisch schrijven en het einde van het millennium’ in Ons erfdeel 42 (1999) 1, p. 61-73 • M. Zambrano, La confession: genre littéraire (2007).