aristotelisch drama

Dramatype waarin de aan Aristoteles toegeschreven normen van de eenheid van tijd en handeling en de daaruit afgeleide norm van de eenheid van plaats zijn toegepast (eenheid van handeling, tijd en plaats). Deze normen worden de aristotelische eenheden genoemd. Dit type drama kent bovendien een vaste organisatie van de plot, beginnend met de expositie, gevolgd door de intrige, de climax-2, de catastrofe en de peripetie. Deze indeling leidde tot een opbouw in vijf bedrijven, al dan niet telkens gevolgd door een rei-1. Vanwege de vaste opbouw van dit soort drama met z’n opgang, climax en neergang, spreekt men ook wel van symmetrisch drama. De organisatie van de klassieke tragedie en als gevolg daarvan van het renaissancedrama en het classicistisch drama volgens deze indeling in bedrijven is overigens niet afkomstig van Aristoteles, maar van Horatius.

Lit: A.G. van Hamel, Zeventiende-eeuwsche opvattingen en theorieën over litteratuur in Nederland (1973²) • M.B. Smits-Veldt, Het Nederlandse renaissancetoneel (1991), p. 30-59.