Dichtwerken. Deel 2

[p. 77]

aant.

Bedroefd en krank.
Aan mijne gade.

'k Vind u, zielsbedroefde Vrouwe!

Zwaar in rouwe,

Weergekeerd van. 't broedergraf;

Met uw droefheid diepbewogen,
Wisch ik van uw brandende oogen

Vruchtloos nog de tranen af.

'k Zie de sporen van uw strijden

Tegen 't lijden

Afgeteekend op 't gelaat -

- Ach, reeds bleek door lichaamssmarte! -
Thans veel bleeker nog door 't zwarte

Van uw somber rouwgewaad!

Gij waart krank en half verrezen,

Niet genezen,

Toen de wolk baar schicht weer schoot.

Na uw kindren, gade en moeder,
Zaagt ge ook thans uw eengen broeder

U ontweldigd door den dood.

Hij ging, toen de Dood hem kuste,

Zacht ter ruste,

En, terwijl door zaalger oord

Reeds de ontboeide geest mocht zweven,
Is aan de aarde weergegeven,

Wat aan de aarde toebehoort.

Liet de Dood, die schrikbre roover,

Niets U over,

Wat U 't liefst was hier beneen:

Toch blijft gij met al uw klachten,
Ook in slapelooze nachten,

Onder 't lijden nooit alleen!

Hij, die U als weduwvrouwe

In uw rouwe

[p. 78]

 

Heeft geschraagd, getroost, geleid,

 

Is - wat smart U later griefde -

 

Niet veranderd in Zijn liefde,

 

Maar dezelfde in eeuwigheid.

 

 

 

In de nachtelijke stonde

 

Aan de sponde

 

Waakt een Vriend in droefenis,

 

Die wie treuren troost wil geven,

 

En, hoe hoog bij God verheven,

 

Weet wat menschlijk lijden is.

 

 

 

Toch is U nog één in 't leven

 

Bijgebleven,

 

Die U liefheeft, dierbre Vrouw!

 

Door God zelf met U verbonden,

 

Die zoo gaarne in de open wonden

 

Balsemdrupp'len gieten zou.

 

 

 

Diepbedroefde! 't hoofd naar boven!

 

Blijf gelooven!

 

't Weenend oog tot God gericht!

 

Saam des Heeren kruis te dragen,

 

Saam van boven kracht te vragen,

 

Maakt den last des lijdens licht!

 

 

 

Kunt ge, aan 't stofkleed nog gebonden,

 

Niet doorgronden,

 

Wat de wijze Meester doet;

 

't Stil gelooven met vertrouwen

 

Maakt ons vatbaar voor 't aanschouwen,

 

Dat al 't leed der aard' vergoedt.