Algemeen letterkundig lexicon

sextet

Etym: Lat. sex = zes.

Groepje van zes versregels, vooral bekend als onderdeel van het klassieke sonnet. Het is het gedeelte volgend op het octaaf en omvat de verzen 9-14. Soms is het opgebouwd uit twee terzinen (terzine), soms uit drie disticha (distichon), soms uit een kwatrijn en een distichon. Inhoudelijk vormt het sextet dikwijls een tegenstelling met het octaaf (zie volta).

Lit: E. van Alphen e.a. (red.), Op poëtische wijze: een handleiding voor het lezen van poëzie (1996) • S. Vestdijk, De glanzende kiemcel (reprint, 2007).

sextern zie senio

sextodecimo zie sedecimo