parnastaal

Etym: Naar Gr. Parnassos: de Griekse berg waar de Muzen zetelden.

Term ontleend aan de 17^de-eeuwse literaire kritiek ter aanduiding van hoogdravende dichterlijke taal. Door toedoen van theorie en praktijk van het classicisme wordt parnastaal in de 19^de eeuw de negatieve aanduiding voor een type literair taalgebruik dat de ware verhevenheid heeft ingeruild voor quasi-verhevenheid. De oorzaak ervan zou zijn dat men op een - in de tijd der romantiek als ‘slaafs’ ervaren - wijze de wet volgt. Daaruit zou resulteren dat de retorica plaats maakt voor retoriek en dat originaliteit verdwijnt.

Zie ook Parnassus.

Lit: A. van Strien, De schoonste paerel aen Apolloos lauwerkroon: Huygens in de ogen van tijdgenoten (1997).