Algemeen letterkundig lexicon

parnastaal

Etym: Naar Gr. Parnassos: de Griekse berg waar de Muzen zetelden.

Term ontleend aan de 17^de-eeuwse literaire kritiek ter aanduiding van hoogdravende dichterlijke taal. Door toedoen van theorie en praktijk van het classicisme wordt parnastaal in de 19^de eeuw de negatieve aanduiding voor een type literair taalgebruik dat de ware verhevenheid heeft ingeruild voor quasi-verhevenheid. De oorzaak ervan zou zijn dat men op een in de tijd der romantiek als ‘slaafs’ ervaren wijze de wet volgt. Daaruit zou resulteren dat de retorica plaats maakt voor retoriek en dat originaliteit verdwijnt.

Zie ook Parnassus.

Lit: A. van Strien, De schoonste paerel aen Apolloos lauwerkroon: Huygens in de ogen van tijdgenoten (1997).

Parnassus

parodie