Algemeen letterkundig lexicon

mannelijk rijm

Term uit de prosodie waarmee die vorm van eindrijm (ook wel staand rijm genoemd) wordt aangeduid waarbij rijmvrager en rijmgever een eensyllabige rijmklank hebben, bijv. in het kinderrijmpje

In spin
De bocht gaat in.

Lit: A.P. Braakhuis, De thematische structuur van de versregel (1962) • G. Kazemier, In de voorhof der poëzie (1965), p. 100 e.v.

mannelijk regeleinde

mannelijke cesuur