Algemeen letterkundig lexicon

mannelijk regeleinde

Term uit de prosodie voor een beklemtoonde syllabe (heffing) aan het eind van een versregel volgend op verzen met een onbeklemtoonde eindsyllabe, waardoor deze regel iets korter is dan de voorafgaande regels en daarom wel als staand of mannelijk regeleinde wordt aangeduid.

Vgl. de derde regel en de zesde regel van het volgende gedichtje van G. Gezelle:

     Janneke,
   mijn manneke,
mijn hert- en hemeldief,
      kander
   wel een ander
neen, geen ander! - zijn zoo lief?
(G. Gezelle, Gedichten, Z.j., p. 106).

Mannelijk regeleinde komt alleen voor bij schema's met een dalend metrum.

Zie ook vrouwelijk regeleinde.

Lit: W. Bronzwaer, Lessen in lyriek. Nieuwe Nederlandse poëtica (1993), p. 78.

manifest

mannelijk rijm