Algemeen letterkundig lexicon

ridderpoëzie

In onbruik rakende term voor ridderromans in gepaard rijmende verzen, meestal gehanteerd voor werken die dateren uit de 14^de en 15^de eeuw ter onderscheiding van de (hoofse) epiek uit de 12^de en de 13^de eeuw.

Deze romans, waarin het onderscheid tussen de heldenepiek (chanson de geste, Karelepiek) en de hoofse epiek (hoofse literatuur, Arthurepiek) is vervaagd, hebben vaak het karakter van alleen een avonturen- of liefdesverhaal. Zij werden algemeen gezien als producten van nabloei en verval, waarin de thema's, motieven en procedés uit de bloeitijd van de ridderroman werden herhaald, zonder echter het niveau van hun grote voorgangers te halen. Sommige wetenschappers waren geneigd deze romans met een negatief 20^ste-eeuws waardeoordeel af te doen als epigonenkunst:

De slechtste zijn die, waarin het begrip van het ridderlijke vrijwel geheel ontbreekt en een ridderlijke stof wordt behandeld met dorperlijke opvattingen, die het ridderwezen onteren en neerhalen.
(G. Knuvelder, Handboek tot de geschiedenis der Nederlandse letterkunde, dl. 1, p. 218-219)

Enkele ridderromans uit die periode zijn Die Borchgrave van Couchi, Die Borchgravinne van Vergi, Seghelijn van Jherusalem en Valentijn ende Nameloes.

Lit: I. Glazemaekers (red.), Ridderpoëzie en Reinaert de Vos (1943) • L. Debaene, De Nederlandse Volksboeken. Ontstaan en geschiedenis van de Nederlandse prozaromans gedrukt tussen 1475 en 1540 (1977²), p. 282-283.

rhyming slang

ridderroman