Algemeen letterkundig lexicon

reprint

Etym: Eng. herdruk.

Term uit de editietechniek (teksteditie) voor het door een uitgever fotografisch reproduceren van een eerder verschenen druk, gewoonlijk zonder (nieuwe) inleiding of verantwoording door een editeur. Reprint moet dus duidelijk onderscheiden worden van herdruk, waarvoor nieuw zetsel vervaardigd moet worden; een reprint is in principe een nieuwe oplage.

Deze vorm van de facsimile-editie is snel en goedkoop en wordt toegepast op zowel primaire literatuur als secundaire literatuur. De grote hoeveelheid reprints, met name in de decennia 1960 en 1970, van vooral complete tijdschriften, naslagwerken en zeldzame primaire teksten valt toe te schrijven aan het oprichten van tal van nieuwe bibliotheken en de indertijd toenemende studentenaantallen.

Reeds in het midden van de 19^de eeuw bestond een geheel ander anasta(l)tisch procedé waarbij de gedrukte tekst van zijn oorspronkelijke drager via een chemisch proces overgebracht werd op een metalen plaat, hetgeen meestal beschadiging van het origineel tot gevolg had.

Ten behoeve van de neerlandistiek zijn tal van reprints op de markt gebracht, zoals alle embleembundels van Jan Luyken in 1977, de Kleine gedichten voor kinderen van Van Alphen (1973) of de 2^de druk van het zevendelige handboek De ontwikkelingsgang der Nederlandsche letterkunde (1922-1927) van J. te Winkel in 1973. De serie met de dus in principe onjuiste naam Utrechtse Herdrukken van HES Publishers bracht reprints van o.a. R. Jacobsens studie over Karel van Mander, van W. Drops Verbeelding en historie en van A.G. van Hamels Zeventiende-eeuwsche opvattingen en theorieën over litteratuur in Nederland.

Lit: E. Cockx-Indestege & C. Lemaire, Handschriften en oude drukken in facsimile van 1600 tot 1984 (catalogus KB Brussel 1984), p. 17-18.

representatie

reproductietechnieken