Algemeen letterkundig lexicon

currens

Etym: Lat. lopend < currere = lopen.

Term uit de paleografie voor snel en ongedisciplineerd gebruiksschrift zonder enige kalligrafische pretentie. De currens bezet het laagste niveau in een door Lieftinck geïntroduceerde indeling naar niveau van het schrift: van snel geschreven naar zorgvuldig gekalligrafeerde letters (currens, libraria en formata). Bij deze indeling naar niveau is het tamelijk moeilijk om van objectieve criteria uit te gaan: de beschrijver moet afgaan op zijn ervaring en eigen (subjectieve) oordeel. Het begrip wordt vaak gebruikt als toevoeging bij de objectieve, op vormelijke eigenschappen gebaseerde schriftbenaming, bijv.: littera hybrida currens. De littera currens behoort, zoals de naam al zegt, evenals de littera cursiva tot het lopend schrift (cursief).

Littera currens als lopend gebruiksschrift. [bron: J.M.M. Hermans & G.C. Huisman, De descriptione codicum (1979/1980), p. 48].

Lit: G.I. Lieftinck, Manuscrits datés, conservés dans les Pays Bas, dl.1 (1964), p. VII-XXX • J.P. Gumbert, ‘Iets over laatmiddeleeuwse schrifttypen, over hun onderscheiding en hun benamingen’ in Archief- en Bibliotheekwezen in België 46 (1975), p. 273-282.

cumulatieve bibliografie

currente calamo