Gedichten (2 delen)

[p. 864]

[613] Vierpylen, opgeschooten onder het prinsselyk aavondmaal.aant.

Naa een heldren heeten dagh

Storter wel een donderslagh,

Met een vuurvlam, uit de wolken,
Tot verbaasingh aller volken.

Maar na reegen, koelte en mist,

Werdt hier vuur, ter eer, verquist,

Dat beknelt, met nat geselschap,
Toont haar aangeschaapen helschap,

Kist afgryslik, met een staart

Vonken, schierlik heemelwaart,

Springht aan blixemen, en donderen,
Tot des Dondergods verwonderen,

Die verbaast na 't weerlicht tast,

Of den mensch hem heb verrast,

Ongespiegelt aan d'ellenden,
Die Promeetheus eeuwigh schenden,

Om de diefstal van een vonk,

Die hy leeme lyven schonk.

Maar hy siet den blixem neeven
Synen aarends rugge sweeven.

Dies beducht wat dit beduidt,

Legt syn dochter 't raadsel uit.

Seght dat sy de vrucht Askanje,
En een appel van Oranje,

Jan Georgh, in Anhalt Vorst,

En Katryne, die de borst

Van Ameeli heeft gesoogen,
Twee doorluchtigh opgetoogen,

Dien, een Brandenburger Mars,

Deese, een Pallas, van min wars,

Troostverselster der Princesse,
Haare moeder, naa haar lesse

Van de soete houwliks min,

Heeft doen luistren, met gewin

Beider harten, om te trouwen.

[p. 865]

 

Dat dies van het bruilofthouwen,

 

Binnen Groeningen, 't gespeel

 

Van de weederbruiloft, eêl

 

Opgerecht wierdt, van de vaaders

40

Van den Amstel, ryk van aaders,

 

Vol bedankbaar loflik bloed,

 

Aan d'Oranjers, en hun stoet,

 

Voor besondren ryken seegen,

 

In het krygssaisoen verkreegen,

45

Onder schermsel van den Prins,

 

Vaader deeses huisgesins.

 

Dat dies aan d'ontglomme lonken,

 

Van die groote bruid, die vonken,

 

Die er vlammen op de saal,

50

Van het prinslik aavondmaal,

 

Die er barsten luide uit schichten,

 

Waar voor maane, en starren swichten,

 

Zijn ontstooken, tot bewys

 

Van nooit uitgeroemden prys,

55

Offer aan de Heemelschaaren,

 

Voor het paaren van dit paaren.

 

Jupiter na sulks gehoort

 

Geeft goedgunstigh voorts het woord,

 

Aan Merkuur den boo der Gooden,

60

Laat den heelen heemel nooden,

 

In syn gou lazuure zaal.

 

Vat de diamante schaal,

 

Soet van Nektar, tot de randen,

 

Uit syn schenkers silvre handen.

65

Stelt een dronk vol seegens in,

 

In het ronde, op Anhalts min.

 

Wenscht syn veel vereeuwde kroone,

 

Binnen 't jaar, met zulken soone,

 

Als den vaader, zy gestut,

70

Hem, Oranje, en 't Y ten nut.

 

Om dan met de Goôn te wenschen,

 

Wensch ik dat, met alle menschen.