Gedichten (2 delen)

[p. 735]

[429] Op myne reise, naa Londen, aan myne suster, Katarina.aant.

Wyl woeste pest, de graaven mest,

Met vleisch,

Zoo doe ik weer, van Amstels veer,

Een reis,

Naa Londen toe. Niet om Gods roe

t'Ontgaan:

In ieder land, daar kan syn hand

Ons slaan.

Wie sondigh is, loopt nieuwers mis.

De dood

Schiet oover al, langhs bergh, en dal,

Veegh loot.

Och of! ik sturf, en rust verwurf,

Voor pyn:

Myn ziele wenscht zoo maar ontmenscht

Te zyn.

Ik laat ons huis, noch sonder kruis,

Mids vrees

Van sterven maar geen kruissen baar,

Aan 't vleesch.

Sloopt 's Engels byl een balk, of styl,

't Is God.

God gaf, God nam. 't Is, hoe het quam,

Myn lot.

Lyk 's Vaaders toorn den eenenhoorn,

Deur vier

Verteeren kan, met alle man

Geen sier

Te sengen, zoo kan 's Heemels boo,

Met douw

Van pestigh wee, dees heele stee,

In rouw

Ontsteeken, dat het ons niet vat,

En 't graf,

Aan onse keel, niet meededeel

Die straf.

[p. 736]

 

Verlies ik bloed, dat God verhoed,

 

Geduld

 

Gaat neeven my, en ik ben vry,

40

Van schuld.

 

Al reisde ik niet, zou, wat geschiedt,

 

Geschien.

 

Gods schiklik werk, heeft 's menschen perk

 

Voorsien.

45

Geen brein, hoe kloek, ontvouwt dat boek

 

Des wils,

 

Al maakt krakeel, daarom zoo veel

 

Geschils.

 

De baan ten end gerunt, zoo wendt

50

Men niet:

 

Om dat de geest, op 't vaale beest,

 

Dan schiet.

 

Geen machtigh vorst keert, op syn borst,

 

Die pyl:

55

Maar gaat zoo bros, gelyk een os,

 

Ter byl.

 

Hiskiaas tyd, kreegh wel respyt,

 

Schoon uit,

 

In 't sterflik oogh, maar niet na 't hoogh

60

Besluit.

 

Myn toeverlaat, met al heur saad,

 

Hoe seer

 

Ik heur bemin, met ziel, en sin,

 

En eer,

65

Kan 's leevens snik, geen oogenblik,

 

In 't lyf,

 

Vertraagen, schoon ik in myn woon

 

Verblyf.

 

Ik gaa in 't myn, als elk in 't syn,

70

Om 't best.

 

God spaar ons dak, voor ongemak,

 

En pest.