Gedichten (2 delen)

[p. 583]

[345] Papierebeen voor Jan van Galen, bevelhebber, en vryheer van de middellandsche zee.aant.

Geen krygsheld van Latynen, noch van Grieken,

In scheepsgevecht vermaart, voor vroom, en stout,

Om 't brein gekroont, met boegen van fyn goud,

Vereere stof, aan myne swaanewieken.
Maar harten, als aambeelden, van metaalen,

Gegooten in een Neederlandschen vorm,

Ten trots, en spyt van donder, en van storm:

Alzulk een rotse, in zee, is Jan van Galen.
Van Galen opgewassen, in de baaren,

Gevoestert voor Kastiljes oorloghsvuur,

Een blixem, in de straat, voor ons gebuur

Van Londen, zal myn rymbasuin vermaaren.
Die Batavier in 't aansien van Florencen,

Op stroomen van Gibraltars gorgel vlot,

Verbryselt forts den Britschen behemot,

En waaterdraak, de plaagh van Goôn, en menschen.
Hoe worstelen, die helsche monsterzielen,

Niet met de dood? haar barnende gesicht,

En muil, vol damps, die schieten schicht, op schicht,

Van klaar fenyn, om Holland te vernielen.
Haar felle staart die treft van Galens enkel,

Nochtans die Leeuw blyft hard, heeft geen gevoel,

Sit voor den mast, en moedight op een stoel,

Een lauwertak waardeert hy voor een schenkel.
Die dwars door ys, en yser dorste streeven,

Sat meede alzoo, aan syn gebeent, verlemt:

Sprak, aan het volk, een hart in, onbeklemt,

En won den slagh, in 't sneuvlen van syn leeven.
Hoe heerlik is te sterven in syn waapen,

Ten beste van het lieve vaaderland?

Wie met verlies van hoofd, of been, of hand,

Den vrydom breidt, die leeft in lof herschaapen.
Geen sterflik held kan by de kryghsfaam sterven.

O Vryheer van de Middellandsche zeen,

Men eert uw stomp, met een papierebeen,

[p. 584]

 

Den nyd, en tyd te spyt, van erve, op erven.

 

Het zy men u papierebeen zal noemen,

 

Of, naa het hout van onder, aangelascht,

 

Een houtebeen, die op geen Duivels past,

40

Men zal dat been een suil der Staaten roemen.