Gedichten (2 delen)

[p. 311]

tekstkritische noten

Emendatie titel: Pankras, < Pankras.

[178] Eerste steen van het stadthuis t'Amsterdam,
waar in gehouwen staat:
deesen eersten fondamentsteen geleght,
Door Gerbrant Pankras, Jakob de Graaf,
Sybrand Valkonier, Pieter Schaap, der
heeren burgemeesteren soonen, en neeven.
Op den 28 octobris 1648.aant.

Waarom kykt Amsterdams gemeent,

Zoo nyvrigh, naa het eerst gesteent,

Waar op den Raad besloot te woonen,
En 't vreejaar met gebouw te kroonen?

Niet om de sneeuwglans van den steen,

Uit Ligurs marmre blaas gesneên,

Ter eer van dat paar Ygodinnen,
Die heiligh recht, en vree beminnen:

Elk starooght, op dat eeuwigh schrift,

Van konstigh staal, daar in gegrift,

Waar door de Burgemeesters leeven,
In naamen van hun Soons, en Neeven.

Elk let hoe Pankras, aan die kei,

Met Graaf, syn kloeke handen lei,

Die Valkonier pooght net te leggen,
Op waaterpassen van Schaaps seggen.

Die borsten pleegen hier een werk,

Dat aan een Schutterhuis, of Kerk,

Of aan een Vorstelyke wooningh,
Eer plach een Keiser, Prins, of Kooningh.

Zoo lagh Vespasiaan, met kalk,

Aan 't Kapitool, den eersten balk.

Zoo metste Henderik de derde
Westmunsters voorste mop, op 't berde.

Zoo draaght het doeldak, in den Haagh,

Van Wilm, den eersten troffellaagh:

Van Wilm den eersten steen der Staaten,
Waar seeven Leeuwen booven saaten.

Dus ryst de grondvest van het huis

Des Raads, van Amstels waapenkruis:

[p. 312]

 

Dat tot gestarnte toe zal klimmen,

 

En als een seevenwonder glimmen.

 

Dat zoo myn beede, en pen niet faalt,

 

Den steen van Cheops graavenaald,

35

En Heemelhooge marmre muuren,

 

Van Artemisia zal verduuren.

 

Doch zoo de tyd de vraat van steen,

 

Dit vrat, als kanker vleisch en been,

 

Lyk bestemoer begint te kraaken,

40

En waarschouwt, om wat nieuws te maaken:

 

Zoo moet dit hof, als 't Kapitool,

 

Dat eerst den Raad langs rieten school,

 

Maar schoon, en schooner trotste wolken,

 

Van goud, verwondren 't oogh der volken.

45

Of zoo de steen, en stee vergaan,

 

Om breuk van eendraght, onder Raân,

 

Meeste oorsaak van vervalle landen,

 

Zoo tuimlen al de seeven standen.

 

Dan sie ik eevenwel om hoogh,

50

Doorluchtigh langs der Heemlen boogh,

 

Met Maaneschyn, en Sonnestraalen,

 

Den naam dier Oom, en Vaadren praalen.

 

Dan zal Filip, schier ooverheert,

 

Self seegnen, dat hy sie vereert

55

Dit viertal Vaadren, dat den vreede

 

Vergunde, op syn verleegen beede.

 

Het land dan, als een simple duif,

 

Gevallen, in den Arends kluif,

 

Zal moeten dit verwyt verbyten:

60

Dat moogen sy hun tweedraght wyten.

 

O God, ik schrik in myn gemoed,

 

Van die gedachte. O God behoed,

 

En kroont ons voorts, met wyse Raaden,

 

En hun, en 't huis, met cederblaaden.