Gedichten (2 delen)

[p. 294]

[170] Misleide onnooselheit.aant.

Een jonge ziel, met kuischeit, in verbond,
Kan wandlen, langs het gloênde pad der sond,
In 't kranke vleisch, als Zadrach ongewondt,

In 's Afgods ooven.

't Zy dat men naa den geilen Sibaryt,
En Korinthier bezeeuwt van elke syd,
Wil reisen, of te Rome een langen tyd

Gaat leeren hooven.

't Zy dat men staare, op Floraas lonkend oogh,
't Zy Venus soon gewaapent, met syn boogh,
Met Thaïs, in syn armen, naa ons vloogh,

Gelyk t'Atheenen.

Want ik noch jongh, eens om plaisier, te paard,
Met mynen vriend, vry meer dan ik bedaart,
In 't keeren hem navolgende onvervaart,

Onwis waar heenen,

En om een dronk, in 't huis den Mooriaan
By Venusjes, zoo blank, gelyk een swaan,
Met lonkjes, en met borstjes half ontdaan,

Om ons t'ontsteeken,

Stryd lydende, den Heemel hebbe lof,
Die Josef gaf noch heerelyker stof,
Ben ongesenght dat brandend Venus hof,

Sluipswyse ontweeken.

Een kouwe gril rydt door myn warme leên,
Wan ik bedenk, hoe bof, op mynen teen,
De grendel sloot, 't was laat, wyl hy beneên

Wou drinken blyven.

Doch of hy wyn, of Venus minnedrank,
Of beide dronk, want uit den wyngaard rank,
Komt Bacchus van de minnesiekte krank,

Dat laat ik dryven.

Ik haat de min, in ongebonden band.
Ik haat de hoer, om huur, ter geile brand,
Onleschliker dan Etnaas ingewand,

Staagh aan het braaden.

[p. 295]

 

Ik koop geen lust van naaberouw zoo duur.

 

Indien myn vriend niet werd een koel gebuur,

 

En omwendt, met de kuischheit, aan het stuur,

40

'k Zal pek versmaaden.