Gedichten (2 delen)

[p. 217]

[124] Brandmerk, aan Niklaas Follyn.aant.

Liep dan die boef, die schelm Follyn,

Naa Rotterdam, wegh, sonder spreeken,

Om voor den wind, met een gereeden pyn,

Naa Normandy, door zee te steeken?

Is hy geen boef, geen schelm, geen dief,

Die in een heime kunst ervaaren,

By schrift verplicht, ten orber, en gerief

Van goede liên, voor dry paar jaaren,

Het arbeidshuis, om hem gekocht,

Aan hem vertrouwt, dorst gaan besteelen,

Ontvliên, eer hy den halven dienst volbrocht,

En andren, met die konst, bedeelen?

Geen Kandiot, die loogens suigt,

En valsheit, in syn pap, leert eeten,

Noch Nylenaars, die, naa d'aaloudheit tuigt,

Den diefgod eeren in 't geweeten,

Verbonden aan een goeden heer,

Van wien se meerder deuchd genooten,

Dan al hun dienst, en trouwelykste leer

Kon gelden, hem zoo trouwloos snooten.

Waarom, waarom, rechtvaardigh lot,

Liet ghy de Maas hem niet verklikken?

Of liever zulk een schelmen ooverschot,

In haare waaterdarmen slikken?

Maar hobt, en tobt de vlugge pyn

Niet noch, in d'engte, op Noordens peekel

Gegolft voor by den toegewelden Rhyn?

Zoo schud dien ongevoelgen reekel,

Ghy barse Suid, en norse Noord,

Met dwarsche bulderingh ontstooken,

En slingh hem dat hy suisebol langs boord.

Ghy stuivende Oost, en West doe rooken

De deiningh van de gramme stroom,

Uit vollen aams geblaase kaaken,

Waar van de mast, en groove denneboom,

[p. 218]

 

In Beemens dichste boschen kraaken.

 

De Son verduistre syne kar.

 

Een mist vol stanks ryse, uit de baaren.

 

's Nachts scheemre geen dan d'ondergaande star

40

Orion, schriklik voor die vaaren.

 

O wat gejammer! wat misbaar

 

Zal weersyds, van den steenen hoofde,

 

Weergalmen, wyl het breeksiek zeegevaar

 

Het schip en goed, en menschen roofde?

45

Maar neen: een deughdelyke ziel

 

Gescheept by tien geswoore fielen,

 

Is machtigh dat sy 't heele schip behiel,

 

Met haar gebed voor God te knielen.

 

Veel traager is de goede God,

50

In 't overromplen van een quaaden:

 

Om dat hy tien, die vierigh syn gebod

 

Gehoorsaam zyn, niet wil beschaaden.

 

d'Oprechte schipper, en die 't stuur

 

Bedwinght, met eerlike matroosen,

55

Onkundigh van dees euvele natuur,

 

Behoeden eenen Goddeloosen.

 

Maar zoo veel wraakvloeks bits gescherpt,

 

Van veelerlei bedrooge zielen,

 

Als daagliks elk, o schudde, naa u werpt,

60

Vervolgende u voorvluchtge hielen,

 

En d'ongestrafte tweestryds moord,

 

In Vrankryk, by Parys, vergooten,

 

Die spaaren u voor mik, en galgekoord,

 

Of staal, om door den hals te stooten.

65

De Zeebuik is te fraaijen graf,

 

Om raavenaasen te begraaven.

 

Den Heemel dreigt u, met veel swaarder straf.

 

Gaa heene langs de werreld schaaven:

 

Al gaat de traage straf te voet,

70

Gelyk een kreupel wyf op krukken,

 

Sy komt, en wreekt verplenght onnoosel bloed,

 

En dievery, en schelmestukken.