Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 208]

(130 Misogamos (Vervolg))aant.

si potis, ipsum sese parat. Invita cachinnos
labra, sales invita docet, dum flebile presso
pectore ‘paenituit’ roso fovet intestino.
Tolle graves, Hymenaee, faces; fuge tecta, Diones,
cum telo pharetraque, puer. Duxisse triumphum
sat sit et hac fatuo tenus illusisse veneno.

Interea subiti variata pelle stuporis

causa rogatur et in rerum libet ire latebras.
Nempe oculos nox una dedit; cum nocte refugit
fascinum et Idalii blande vaga somnia Morphei.
Omnis ut in summo, quantum pote, culmine rerum
res stetit, instanti nutat vicina ruinae.
Stare vetat natura quod usquam vivere iussit.
Fac voto potiatur et omnis ad interitum spes;
omnis it ad metam fervor, metus, ira, cupido.
Hinc animi subito facies diversa colorque
discolor, hinc quod sperat amat, quod possidet odit
et satius caruisse putat. Miraris? At ille
impetus in summo graduum stetit, ulterius qua
non datur; inde cadat ratio docet et monet ordo.

Credibile est arsisse Iovem Iunone, quousque

ivit in amplexus precibus mollita cupitos.
Vix tota gaudere datum, vix coepta vocari
quae soror et coniux - quid agis pater atque hominum rex?
Languet et ad nova claustra recens ergastulus horret
et cuperet non esse quod est sine fine futurus.
Iam Danaen aerata (cave, Saturnia!) turris
non tenet. Excubiae prohibent? Erit imber adulter;
qua nequit ire, pluet. Iam taurus Agenore natam
avehit, illicitos Creta satiante calores.
Iam cygno decepta duos promittit ab ovo
Tyndaridum paelex simulandos nomine fratres.
Iam novus Asterien rostro premit ales adunco.
Mnemosynen pastor, satyri Nycteida vultu
ludit et Alcidae mentito coniuge matrem.
Te quoque, terribilis tremor, Ennosigaee, profundi,
nonne ducem simulare gregis, delphina, iuvencum
defraudata suis amplexibus Amphitrite
vidit, et esse suas iam pridem taedia taedas?
Ecce diis quod habent vile est et finis amorum
coniugii nox prima fuit. Vos, dicite, sponsi,
copula qui faciat nunquam solvenda beatos?