Latijnse gedichten 1607-1620

126 02 02 1620 Ged., dl. 1 p. 183
[Τετραδακρυον]aant.

Stabat inexhausto madidus pia lumina rivo

{Thyrsis} {pastor} ad Aglaiae {frigida} {naufraga} busta suae,

hic ubi (Naïades rubeant a crimine nymphae)

passa puellarem traxerat unda pedem.

Stabat, et ut carum diffundere flumina crinem

vidit, et ut surdos tristia verba Notos

(talis ‘Io Arethusa, io Arethusa’ vocanti

excidit {in fontem nympha liquata} {Ortygiam vecta puella} deo),

‘En’, ait, ‘en, mea vita, sequor. Par ussit amantes

flamma, dabunt finem {non nisi} {nunc quoque} fata parem.

Unda tuos necat, unda meos {mersabit} {submerget} ocellos

et poterunt lacrimae quod potuistis, aquae.’

Constanter.
[?4]^o Non. Feb. 1620.