Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 194]

122 XX 09 1618 Ged., dl. 1 p. 123
Constantinus Huygens ex magna Britannia redux patriam salutataant.

Annuit coepto deus et remotis
exulem terris per aperta salvum
rura, per silvas patriae trementem

iurgia vexit.

Annuit sceptri triados Britannae
triplicis rector; tetigit Batavum,
qua nihil toto viget orbe maius,

dextera labrum.

Annuit magno suboles parente
Carolus vix nunc minor; annuisti,
digna quae tanto sociata regnes,

Anna, marito.

Annuit patrum venerandus ordo;
annuit vir, puer; annuit puella;
annuit (ne quid morer) omnis uno

ore Britannus.

Ecquid ingressum reduci, Penates
patrii, laetum datis? Ecquid olim
qui meos in se Batavos agebat,

excidit ardor?

Ecquid ut voces lacrimae rigarunt
ultimas, voces lacrimae rigabunt
denuo primas, madidumque ‘salve’,

patria, poscis?

Ecquid...? Hem! Sat sit. Digito labellum.
Scilicet, ne non liceat cuivis
quidlibet, nobis moderante linguam

lege loquendum est.

Veritas fuco pia cessit. Heu, heu,
saeculi mores! Ego, ne quid obstem,
cedo. Quid tecum mihi, publicarum

sarcina rerum?

Quod licet: te nunc, domus et mearum
summa curarum, gemini parentes,
cura, censorem renuente liber

voce saluto;

teque, dilectum caput ac parentum
prima, Mauriti, suboles amorque
primus; et vos - heu! duplicata quondam

turba - sorores.