Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 184]

117 11 12 1617 Ged., dl. 1 p. 107aant.

Tumultuanti Bataviae,
patriae carissimae quia matri, quia nutrici,
patriae infelici quia felicitatis prodigae,
bene agere et constanter
faustiore anni ingredientis quam lapsi auspicio
optat, vovet, apprecatur c.h.
civium ultimus, (ignosce invidia) amantissimus.
Ips. Kal. Ian. 1618.

Ille ego cui patriae nuper civilia civi

bella dedit lyrico carmine Musa loqui,

bella per Hesperios plus quam gratissima campos,

bella vel Hesperiis horridiora minis,

nunc alios paro mente modos; rea criminis odit

criminis ipsa sui patria ferre notam.

Nunc alium quate, Musa, pedem: rediviva Decembrem

excipit et clauso redditur orbe dies,

illa dies gemino quondam celeberrima Iano,

illa meo quondam carmine sacra dies.

Nempe super tropici dilapsus cornua capri

Cynthius Idalias fessus anhelat aquas.

Tympana tacta tonent, volucres tuba perstrepat auras;

psallite sacra novis organa feta modis.

Iunge puellares Batavum speciosa choreas,

tolle levi facilem voce iuventa pedem.

Sat Furiis facibusque datum. Fuge, tristis Enyo,

cede per aeternos non reditura dies.

Redde Batava tuis niveam concordia frontem;

exulet irarum quidquid adusque fuit.

Indue pacatum, commota Batavia, vultum;

collige concordi tela soluta manu.

Desine mordaces ridenda fovere cachinnos

invidiae, turbas quae fovet atra tuas.

Desine post tantos demens dubitare triumphos

Hesperiae malis terror an esse iocus.

Desine devictae tanto conamine genti

tradere victrices, tu tibi victa, manus.

Desine surdastras opponere regibus aures

(scilicet, et medicam despicis aegra manum).