Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 176]

(113 Constantini Huygens ode. (Vervolg))aant.

Quo ruis, heu! nimium terrenis

presse doloribus, anxie curis?
Quo ruis, impie? Pudeat victi
luctibus animi. Quin tu turgida
sursum potius lumina tolle;
erige quem natura erectum
iussit sidera cernere vultum.
Eripe te tibi; feriant superas
carmina sedes:

‘Maxime rerum conditor ac parens

et tu, soboles maxima maximi
Christe parentis, pater orborum,
columen miseri, patria profugi,
quem nihil usquam latet abstrusum;
qui praesentia, prisca, futura
concipis uno saecula puncto;
cui nascentis, cui modo nati
ante expansos aetheris orbes,
ante creati saecula mundi,
patuere anni, constitit aetas:
cum praefixae terminus horae
venerit et tu quem dederas patrem
ad caelestes, tua regna, domos
revocare voles; cum lacrimarum
rite piandis non sufficiet
luctibus imber: simul impositum
patienter onus tolerare doce.
Eadem plagas, eadem medicum
dextera conferat, una dolores,
una solamen.’

O felices bis, ter et amplius,

quis munito pectore contigit
exspectatum subiisse malum;
non quod miseros ante miseriae
iuvet esse diem, sed praeviso
(si tibi, sophiae, credere fas est,
inclute mystes) venit a telo
mollior ictus.