Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 134]

94 ±08 07 1613 Ged., dl. 1 p. 51
Ingenuo iuveni Ioanni Dedel publice pro gradu doctoratus de pignoribus et hypothecis disputantiaant.

Ex puris iambis.

Amice Dedel, o mihi inter intimum
reposte semper ordinem sodalium,
quid istud esse dixerim rei novae,
quod ante publicum hocce litterarium
tribunal aridi infacetias stili
meisque me domesticis repagulis
(sed ante tempus) haud vocas sed eripis?
Egone, cui nec incolam, nec hospitem
biverticis fuisse montis obtigit,
cui nec ipse Delphicus quidem deus
favens fuisse visus uspiam potest,
egone (verbulo uno ut exprimam) puer
scaphaque vectus hactenus scholastica,
subibo turbidum hoc calumniae mare?
Et inde: fac subire me, quis hinc honos
tibi, mihi quis? Haud mehercle conspicor.

Sed - euge - mitto nunc ineptias. Iubes?

Capesso iussa protinus. Nihil moror.
Egone, amice, te volente non velim?
Ego negare quippiam tibi queam?
Vetant amoris aeviterna vincula,
vetat vetus sodalitas, vetat pudor.

Fave, Thalia, tuque, Musici chori

Apollo praesul et merum decus, fave.
Canenda pauca pauculis sibi petit
is ille candidissimus sodalium,
Ianus, ille amicus omnium intimus -
quis huic negare possit? Eia, opem date.

Ad illustrem academiam Lugduno-Batavam
Heroicis.

Alma iuventutis nutrix atque altera mater,
flos patriae lumenque meae, sine compare Leida,
cuius ab occasu dilapsum nomen ad ortum
sentit uterque polus, nullis non cognita terris,