Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 110]

80 04 09 1611 Ged., dl. 1 p. 37
Ode Constantini Huygens in an\n\alem suum, ad tempora celeriter fugientiaaant.

Heu! Quo diffugitis tempora, tempora?
Quae vos tam volucris, quae fuga sic agit?
Pauca audite precor. Iam mihi parvulo
et vixdum genito tertia Olympias
improvisa venit. Iam mihi ... Quid loquor?
Discurrunt pariter verba nec audiunt,
nec me cunctantem respiciunt quidem,
transcursasque semel non remeant vias.

Sic qui iam pueri mox iuvenes sumus,

et qui nunc iuvenes mox erimus senes.
Post rerum veniet meta novissima,
post Clotho, et Lachesis, post etiam Atropos,
quae nos ad Stygios deicient lacus,
per tristes tenebras perque nigras vias;
quae nobis: ‘Procul hinc cedite, cedite,’
dicent, ‘Tempus adest, vestraque iam dies.’
Sic qui nunc homines mox erimus nihil.

Annorum 15. Prid. Non. Septembres mdcxi.