Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 108]

(79 Luciani dialogus Iovis et Ganymedes (Vervolg))aant.

iuppiter

Ecce, memor rursum lactis vitaeque peractae,

inter mortales se putat esse puer.

Non hic est mundus, sed quod videt omnia caelum.

Hic bibimus, dixi, nectar, ut ante tibi.

ganymedes

Credo, sed hoc nectar quod tam mihi, Iuppiter, inquis

dulce, an lacte etiam dulcius esse queat?

iuppiter

Immo cum summis tantum gustare labellis

incipis, haud lactis tunc memor esse voles.

ganymedes

Nocte ubi decumbam? Num parvulus iste Cupido

quem dixisti aderit nocte dieque mihi?

iuppiter

Non, sed ego ut mecum noctu concumbere posses,

haec causa est quare huc, parvule, te tulerim.

ganymedes

Saepe pater dixit, qui lectum nocte revolvens

trusissem calces calce, pedes pedibus.

Saepe etiam, obstrepera experrectus voce loquentis

in somnis, matrem iussit adire meam.

Tuque ideo si me ad caelum, bone Iuppiter, altum

vexeris, ut reddas tempus erit patriae.

iuppiter

Atqui erit hoc gratum, si me traducere noctes

insomnes, tecum si vigilare voles.

Interea roseis dabo basia mille labellis,

interim eris collo sarcina grata meo.

Sed tu, purpureo imbuerit cum nectare corpus,

Mercuri, eum pulchris moribus imbuito.

Talia rex dixit superum traditque docendum
Mercurio puerum, qui nunc quoque pocula miscet.

1611, annor. 14.