Latijnse gedichten 1607-1620

79 ←04 09 1611 Ged., dl. 1 p. 33
Lucianus' dialoog tussen Jupiter en Ganymedesaant.

Rustig zittend onder het bladerdak van een breedvertakte beuk, een lied ten gehore brengend met landelijke rietfluit, hoedde de knaap Ganymedes op een keer de schapen van zijn vader en liet hij ze grazen in de weiden, toen Jupiter hem, neerziend vanaf de hoge hemelburcht, in het oog kreeg, en terstond ontstak in grote liefde voor de jongen. Onverwijld doorkliefde hij de lucht met bedriegelijke vleugels, hij nam hem mee en bracht hem naar de bovenwereld. En dan spreekt hij het huilende ventje met de volgende woorden aan:

Jupiter

[9] Welnu, kereltje, we hebben ons hooggelegen doel bereikt, welnu, geef me duizend kussen op mijn lippen. Kijk, ik heb geen snavel meer, geen gekromde klauw, geen vleugels, en ik ben niet meer die ik zojuist ogenschijnlijk was.