Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 100]

(77 Luciani dialogus Menippi et Tantali (Vervolg))aant.

tantalus

Non profecto piget. Sed enim labor omnis inanis

procumbamque licet, non minus unda fugit.

Et simul interdum summum os adiungere sensit,

diffluit ante ego quam labia summa rigem.

Atque ita per digitos subito dum labitur illa,

nescio quo pacto, fit mihi sicca manus.

menippus

Prodigium narras. Verum hoc, age, Tantale, quaeso:

iam quid opus potu est corpore cum careas?

Antea namque fuit quod in orbe famique sitique

subiectum, servat Lydia terra sibi.

Tu cum tantum anima et levior sis spiritus aura,

qui potare dehinc sive sitire queas?

tantalus

Spiritus iste tamen sitiat corpus velut ipsum,

impositum genus hoc est mihi supplicii.

menippus

Credo equidem, nec vana fides, credo hanc tibi poenam,

hoc esse impositum, Tantale, supplicium.

Plecteris, esto, siti. Sed dic mihi, quid tibi possit

accidere hinc? Metuis-ne ut moriare siti?

Quo remees nihil est, nec enim altera Tartara novi

et moriare licet, quo remees nihil est.

tantalus

Vera quidem loqueris, verum haec mihi poena, Menippe,

imposita: ut sitiam cum mihi nil sit opus.

menippus

Desipis, et nullo mihi potu opus esse videtur

quam solo (ut fatear vera) tibi elleboro.

tantalus

Immo, nec elleborum quicquam potare recusem,

hoc avidam possim si relevare sitim.

menippus

Tantale, crede mihi nunquam ut potes fore nec quos

nigra sub imperio regia Ditis habet.

Non etenim potis est, quamquam non omnibus illud

supplicium ut flumen praeteriens sitiant.

1611, annor. 14.