Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 74]

(65 Οδοιπορικον itineris Amstelreodamensis (Vervolg))aant.

Iam nox hibernas bis quinque peregerat horas.

Sollicitus famulus nostrum intrat mane cubiclum,
excitat et crebris languentem flatibus ignem.
Interea genitor stratis assurgit et omnes
explorat ventos atque auribus aera captat.
Postquam cuncta videt ventis constare secundis,
me vocat; excutior somno, tum litus adimus.
Deducunt nautae naves et litora complent;
provehimur portu terraeque urbesque recedunt.
Tendunt vela Noti, fugimus spumantibus undis
qua cursum ventusque gubernatorque vocabant.

Postquam altum tenuit navis, nec iam amplius ullae

apparent terrae, caelum undique et undique pontus,
continuo venti volvunt mare magnaque surgunt
aequora et ex imo fundo eructantur harenae.
Ast ego miratus tantis volvi aequora ventis:
‘Heu! Quianam tanti cinxerunt aethera nimbi?
Ei mihi! Quid, Deus alme, paras! Haecne ultima nobis,
haecne igitur postrema dies, haecne hora locusque?’

Talia dum mecum reputo timidusque rependo,

stans celsa in prora, video procul Amsterdamum.
Amstelrodamum primus clamore saluto.
Subsidunt undae, fugiunt vasto aethere nimbi,
crebrescunt optatae aurae portusque propinquat.
Vela legunt socii et proras ad litora torquent.
Imus amicorum qua nos via ducit ad aedes.

Hinc quoque, quae fuerat veniendi maxima causa,

invisit pater aegrotum, qui protinus illum
agnoscens, stratis labenteis sustulit artus.
Ei mihi! Qualis erat! Quantum mutatus et ore et
pectore! Languentes macies obduxerat artus,
ut baculi digiti, cava lumina, pallor in ore,
effusaeque genis lacrimae. Et vox excidit ore:
‘Ergo optata dies coelo diluxit ab alto,
ergone lux venit, qua te, carissime, cernam?
O mihi care quidem semper, sed tempore duro
cognite, non ego te post tantum cernere morbum
unquam crediderim. Magnas pro munere tanto
reddo Deo grates, tua iam tamen ora tueri
quod dedit et notas audire et reddere voces.’
Sic fatus cubuit, nec fari plura dabatur.