Latijnse gedichten 1607-1620

[p. 71]

65 01 04 1610 Ged., dl. 1 p. 18
Hodoeporicon van een Amsterdamse reis
13 jaar. 1 april 1610.
Door deugd en standvastigheid.aant.

Aan zijn vader, de zeer vooraanstaande heer
Christiaan Huygens, opgedragen door
Constantijn Huygens.

Ik zend u, allerliefste vader, het al te lang verwachte gedicht dat u mij opdroeg te schrijven toen ik, nu drie maanden geleden, terugkeerde uit Amsterdam. Moge het in dezelfde mate smaakvol zijn als het gewenst is! Waarom ik het Haarlemmermeer overal een zee heb genoemd, ziehier de dubbele reden: opdat u mijn vorderingen op het gebied van Vergilius ziet, en tegelijk wegens stilistische verfraaiing, aangezien die auteur op veel plaatsen uiteenlopende beschrijvingen daarvan heeft gegeven, en wel die (zoals al het overige) zeer smaakvol zijn, ofschoon te smaakvol om met deze van mij vermengd te mogen worden, want maar al te zeer geldt dat hier door mij

een of twee purperen lappen worden aangenaaid die ver om zich heen glans moeten verspreiden.

Geen wonder! Die stof is immers niet in overeenstemming met mijn capaciteiten; ik heb evenwel gedaan wat ik kon. Ik vraag u echter om dit welwillend gestemd te ontvangen. Als u immers over deze eerstelingen een gunstig oordeel velt, bemoedigt u mij, zodat ik, aangespoord door uw bijval, later iets beters tot stand zal brengen. Vaarwel. 1 april 1610.

Hodoeporicon

Het was volop winter en van alle kanten blies een felle wind met dichte vlagen hagel, toen ons plotseling het droevige nieuws ter ore kwam - o smart! - dat onze neef Marcus zwichtte voor de dood en reeds in de volle greep van de dood was. [6] Eerst wordt deze allertreurigste brief aan moeder overhandigd, zij opent hem om hem te lezen, onder het lezen komen de tranen. Wij staan om haar heen en omdat we benieuwd zijn hoe het met hem zou gaan, vragen we: ‘Vanwaar dit, allerliefste moeder? Zeg ons toch, waarom huil je? Vanwaar al die zuchten?’ Waarop zij, kreunend uit de grond van haar hart: ‘Onze neef is - ach! - heel dicht bij de dood, zijn laatste dag - helaas! - is aangebroken en ik zou menen dat hij niet meer leeft.’