Adyosi / Afscheid

[p. 158]

Guineeaant.

(Jacques Roumain)

't Is de trage weg naar Guinee.
De dood brengt je daarheen.
Hier zijn de twijgen, de bomen, het woud.
Hoor het gedruis van de wind in zijn lange haar van eeuwige nacht.

't Is de trage weg naar Guinee.
Je vaders wachten je zonder haast
op de weg, ze palaav'ren, ze wachten.
Dit is het uur dat de krekels kletteren als knekelkralen.

't Is de trage weg naar Guinee.
Geen lichtende ontvangst zal je geworden
in 't zwarte land van de zwarte lui:
onder een walmige hemel van vogelkreten doorboord,
rondom het oog der verzande rivier
staan de wimpers der bomen tegen 't rottende licht.
Dáár wacht je aan de oever een vreedzaam gehucht,
en de hut van je vaders, de harde familiesteen ook,

om eindelijk je hoofd op te rusten.