Adyosi / Afscheid

[p. 136]

Vaderland in de verte II
Sicut formica formosaaant.

Zoals de werkmier uitwijkt, maar niet loslaat
- Indiaanse eigenschap -
zo leef ik wel in ballingschap,
vrijwillig (Bel-Exil)
maar je vergeten kan ik niet.
- Niets van al wat goed was:
regenmorgens, natte tuinen,
middag steil van zon, en avond
net als vogeltjes zo kleurig en zo zacht.

Maar mensen houden niet van mensen,
en wanneer de Kaaskop lacht,
o Kaffer, pas dan op je kippen!
Slacht en pluk ze, voordat je ook elkander
plukhaart, afslacht. 't Is een boze tijd.

Mogen wie dit doen gauw lichter worden,
met hun huichelachtigheid verdorren
tot wat cellofaan
gewikkeld om je bloemen.

‘Jeruzalem, Jeruzalem, eer ik je kon vergeten...’
Iedereen heeft zijn Jeruzalem;
het mijne

heet

- verdomme -

Suriname.

[1975]