Adyosi / Afscheid

[p. 119]

Cotticatochtaant.

De middag broeit in broedse oeverbanken,
waar warrig struikgewas het water zoekt
en een verloren dier het hoofd opheft, de ranken
vermoeid en bloemloos, wat er nog roekoekt
in dieper bos vermanend tot meer rust.

En wij, met het geraas van de barkas
verstoren déze stilte, dit geheimvol stoven,
de ovulatie van het moeder-land, - een wildebras
die door de kraamhut stuift, de barende komt roven
van pijn's geheimste extase en lust.

Maar ras zijn wij voorbij. De regenzware middag
blijft ongeschonden achter, bij de wal
die nooit een voet betrad, die roerloos dit zag
als het voorbijgaan van een dwaas geval, -
waarvoor haar de echo fleemt, de deining sussend kust.

[1956]