Adyosi / Afscheid

[p. 113]

Djoekaaant.

Niets evenaart dit donkere brons
dat glimt van een verzonken zwart:
Nacht openbaart in zon zijn hart
van bergkristal en ravendons.

Gedreven-glimmend ebbehout
tot glansmetaal door wind verhard -
is heel zijn spierentors; verstard
zijn louter lijf van duister goud.

Maar 't ogengit dat broedend schouwt
onder de diepe voorhoofdfrons
bergt stalen vlucht in de cocons
van zelfbewustheid, eeuwenoud.

Want al zijn kracht, beducht voor wat
ongrijpbaar hem geheel omvat,
is argwaan, hiëratisch groot,
voor steedse arglist, blanke dood.

[1960]