Dichtwerken. Deel 2

Jongelingsdroomen.
Aan mijn vriend H.J. Spijker, bij zijne bevordering tot doctor in de godgeleerdheid.

Een frissche lauwer in de haren,

Terwijl de liefde U wenkt met mirt'- en rozenkrans;
Een rijpgezwollen oogst in pas volbloeide jaren;
Een toekomst vol van hoop, waarop wij juichend staren:

Dit, Vriend, behoort U thans!

Heil U! Ras treedt de feestdag nader,

Dat ge in Gods heiligdom, met godgewijde vreugd,
Verloornen wederroept in de armen van hun Vader;
Ras schetst gij Gods genade en die zijns Zoons te gader,

En 't eeuwig heil der deugd.

[p. 8]

 

Daarvoor te leven en te werken,

 

Geboognen onder 't leed te troosten in hun lot;

 

Uw Broedren in 't geloof op de eeuwigheid te sterken

 

De vrucht van wat gij zaait in Christendeugd te merken;

 

Dit, Vriend, dit schenke U God!

 

 

 

Ziedaar het schoonst tafreel van 't leven!

 

En 't Ideaal, dat ook mijn jonglingsziel zich denkt!

 

't Is needrig als de cel, door 't stil gehucht omgeven;

 

't Is kalm gelijk de beek, die murmelt door de dreven

 

En weide en akkers drenkt.

 

 

 

't Is rein gelijk de zonnespranken;

 

't Is zalig als 't genot van de eerste huwlijksmin;

 

't Is hartverheffend als 't gebruis der orgelklanken,

 

Wier roerend maatgeluid de ziel, bij 't gloeiend danken,

 

Doorstroomt van Hemelzin.

 

 

 

O wien dat beeld verrukte en boeide,

 

Wordt vast welsprekend, en is dichter, eer hij zong!

 

't Wordt hem, of reeds op aard de volle heilstroom vloeide;

 

Of heilig Pinkstervuur hem op het voorhoofd gloeide

 

En 't brandend hart doordrong.

 

 

 

Na 't wiss'len der vervlogen tijden,

 

Werpt de aard den blinddoek weg, dien 't bijgeloof haar gaf;

 

De nagalm van het lied, dat de aard riep tot verblijden,

 

Rolt reeds de wereld door, ruischt aan van alle zijden

 

En breekt haar doodslaap af.

 

 

 

Vaarwel; Ons scheidt geen afstand langer;

 

Wat ons vereent, wordt eens de juichtoon van 't heelal.

 

Al spookt verblinding weer, al wordt weer 't uitzicht banger:

 

De worstling onzes tijds gaat van een toekomst zwanger,

 

Die de aard hervormen zal.