Verzameld werk. Deel 1

[p. 271]

Lichtende Golven

[p. 272]

Furia dormiens ^(aant.)

[p. 273]

 

FURIE, bleke droom van vereeuwigd marmer,

 

Sláapt gij die de doem van uw eindeloos dwalen

 

Drong van leed door leed naar wat verste weemoed

 

Nooit zal vergeten?

 

 

 

Stil die kreet van pijn in het hart dat nimmer

 

Wist naar wat het hijgde als het daglang jaagde,

 

Daar u de onbevredigde drift der ziel door

 

Leegte na leegte

 

 

 

Dreef ter sponde en haard van der mensen vreugden,

 

Dreef, om naakt van vree, naar hun woord en droom te

 

Luisteren, als hun hart, van de dag verzadigd

 

Zong voor het rustte?

 

 

 

Schrijnend reet hun lied u de diepste wonde,

 

Dorstig huiverend hingt, voor hun oog onzichtbaar,

 

Gij 't oneindig wee van uw moede hartstocht

 

Boven hun hoofden,

 

 

 

Dat het gretig dronk, dat het ál die vrede

 

Opnam, tot hun slaap in de donkere stilte

 

Plots u van uw schrille, onvergankelijk-eigen

 

Armoe deed schrikken.

 

 

 

Dan, gescheurd de rust die uw wake hoonde,

 

Sloegt gij 't hart ten dood, waar ge uw vloek in peilde,

 

Klam, vermoeid ontvloodt ge in uw leed de schelle

 

Kreet van hun weeklacht,

 

 

 

Om door 't nachtelijk waren des winds, een ijdele,

 

Dolende, onbestendige tocht, uws harten

 

Leegheid steeds opnieuw met uw rusteloze

 

Wanhoop te geselen.-

 

 

[p. 274]

 

Furie, rust gij? droeg uw onduldbaar lijden

 

Eindelijk u naar 't uur dat gij slaapdoorvochten,

 

Wankelend nederzonkt aan de warme, weke

 

Schoot van uw zuster?

 

 

 

Zijlings steunt uw hoofd aan haar heup, uw handen

 

Zegen wit en stil, door uw slaap ontbonden,

 

Langs u, Hupnos' kus en zijn sluimer slaakte uw

 

Bevende leden.

 

 

 

Want zijn ruisen look om uw pijnlijke ogen

 

Als een zoet gezang dat de ziel omkluistert, -

 

Zoele schelen, schemerig glooiend hoeden

 

Mild hun bekoring.

 

 

 

En uw haren, lokken die lange vluchten

 

Wind van nacht en klacht door hun fladderen voelden

 

Roepen naar 't ravijn, waar het lijf, verbrijzeld,

 

Eeuwig kon rusten,

 

 

 

Lóme lokken nu, door onzichtbre vingeren

 

Node aan 't oog voorbij, langs de wang en 't zinken

 

Van uw hals gespreid, als een tent des vredes

 

Dicht om uw sluimering, -

 

 

 

Furie, hebt gij lang aan die schoot geslapen

 

Vóor een wetend man, naar uw stilte tredend,

 

Aan de bleke toorts van uw moe gelaat de

 

Vlam zich in 't hart ont-

 

 

 

Branden voelde en heet in zijn aderen 't jagen

 

Hem de handen drong, om in droom van marmer,

 

Door de ontroerde drift die het houwde en groefde,

 

Uw droom te grijpen?

 

 

[p. 275]

 

Zo slechts éne nacht, slechts een enkele stonde

 

Slaap uw weedom troostte en na haar een eindeloos

 

Leven smart het zoet van die slaap moest boeten,

 

Toch, na die éne:

 

 

 

Slaap of waak, maar eeuwig in 't hoge zwijgen

 

Van de tijd zal 't beeld waar uw stille stonde

 

Rust van pijn in droomt, zult gij, nu voor altijd

 

Slapende Furie,

 

 

 

Elk die diep in 't hart, van een oud begeren

 

Dat hij nooit ter bron der vervulling bluste,

 

Pijn en slapeloos leed en het wrangst herdenken

 

Schrijnend voelt waken,

 

 

 

Sussen, tot ook hem, over uw ontzaglijk-

 

Schoon en heerlijk rusten gebogen, peinzend,

 

Bij 't vertederd steen van uw bleek gelaat zijn

 

Kommer zal slapen.

 

 

 

In dit ene beeld uit der wanhoop klem ont-

 

Bonden, eeuwig-stil, daar u niets kan wekken,

 

Slaapt ge in zoetste droom, in uw volheid slaapt gij,

 

Roerloze Vrede.