Verzameld werk. Deel 1

[p. 172]

Belofte ^(aant.)

Weet gij, welke vreugdbelofte
Gij, o God, mijn kindsheid gaaft,
Voor mijn weemoed haar verdofte,
Wijl haar dorst niet werd gelaafd?

Weet gij uit hóe zoete dromen
Van geluk en liefde een knaap,
Klagend om hun trage komen,
Smachtte tussen slaap en slaap?

'k Zie hem dwalen langs de bossen
Om in 't suizelend bladerlied
't Angstig harte te verlossen
Van dat hunkerend verdriet.

Ging ter kim het daglicht dalen,
Bouwden, tintelend omblauwd,
Lage, late zonnestralen
Vurige nesten druipend goud

In de ruige lovertoppen,
Hoor: een lijsterkeeltje floot
Midden uit de gloed der droppen,
Die zich flonkerend vergoot.

Als de zon dan was gezonken
En fluwelig-zwart het bos
Opstond tegen 't warm-doorblonken
Westerlicht, dat geel en ros

Dicht naar 't diepe zenit spreidde,
Tot het, als een adem zacht,
Stil vertintte in 't glanzig-wijde,
Ster-doorwiegde blauw der nacht,

[p. 173]

 

Trad hij huiswaarts door de domen,

 

Werd zijn eigen hart de trans,

 

Waar 't gesternte zijner dromen

 

Wemelend saamblonk tot éen glans,

 

 

 

Of een hoge, hel-betogen

 

Vreugd-belofte van 't heelal

 

Van oneindige hemelbogen

 

Neerscheen in zijn schemerval.

 

 

 

Later lag de knaap in 't duister

 

Op zijn bed voor 't open raam

 

Nog te peinzen aan die luister,

 

Wijl de nachtwind, God, úw naam

 

 

 

Fluisterde in zijn suizende oren,

 

En in 't ruisend hemeldiep

 

Ijle, verre sterrekoren

 

Zachtjes zongen, tot hij sliep.