Verzameld werk. Deel 1

[p. 62]

De laatste Droom ^(aant.)

Vraagt gij mij dan, hoe mijn gepijnigd vrezen
Berusting vond, - ik zeg u, fluister-zacht:
‘Het was een droom, wiens schijn-omweven wezen
Het láatste dromen zijn moest mijner nacht.

Ik vond een meisje tussen jonge bomen,
Zij was heel schoon, en 'k bood haar wat ik had:
Een witte roos, nog vocht van morgendomen,
Een lied, mijn lach, mijn ganse vreugdeschat.

En 'k wilde haar met kracht van woorden dwingen,
Mijn lief te zijn; nog hield ik smekend aan,
Maar ongeroerd door dit beminnend dringen
Bleef zij, voor mij, met nedere ogen staan.

Toen wilde ik gaan, vol leed en bitterheden
Voor altijd gaan, - maar uit de grijze schaûw
Dier lage bomen trad, met trage schreden, -
Gij, zachte Smart? - een zwart omwade vrouw.

Zij wees mij 't grauw der matte morgenlanden,
En sprak een woord, dit doffe woord: “o kom”,
En nog, ontroerd, met teergevouwen handen:
“'t Is Liefde, kind, en Liefde is doof en stom.”’

...Neen, anders niet; maar uit dit simpel dromen
Wist ik, mijn lief, dat tijd noch eeuwigheid
Met úwe liefde ooit tot mijn hart kan komen; -
Dit heeft mij dan mijn kalme rust bereid.

Berústing, ja,... 'k heb haar door ú gevonden,
't Is door díe droom, dat ik nog stil kan zijn...
Ach neen, niet blij... de erinnering blijft verbonden
Met droef gemis, - met droef herdachte pijn.