MIR

[p. 38]

Anna Achmatovaaant.

In mannenschoenen staan
ze voor poorten van terreur -
de vrouwen. Ook jij hief

je hoofd voor een doek
met de kopie van
een moe gezicht. Maar
je zoon bleef achter,

hermetisch.

Jaren, zwart en mager,
klampen zich aan je vel,
zingen hun requiem.

[p. 39]

Анна Ахматоваaant.

В мужских ботинках стоят
они пред вратами террора -
женщины. И ты вздымала

голову пред полотном
с отпечатком
усталого лика. Но
сын твой заперт там

наглухо

Годы, тощие, мрачные,
липнут к твоей коже,
поют свой реквием.