Algemeen letterkundig lexicon

syncope

Etym: Gr. sugkopè = uitstoting < sun-koptein = stukslaan.

Term uit de taalkunde en de prosodie ter aanduiding van die vorm van elisie (uitstoting) die een klinker binnen een woord betreft,  bijv. ‘kindren’ in plaats van ‘kinderen’. In dit soort gevallen wordt ook vaak een apostrof gebruikt (‘kind’ren’).

Elisie aan het eind van een woord heet apocope; elisie aan het begin van een woord heet afaeresis.

Lit: O. Leys, ‘Synkope en regressie in het Vlaams en het Nederduits’ in Mededelingen van de Vereniging voor Naamkunde te Leuven en de Commissie voor Naamkunde te Amsterdam 39 (1963), p. 120-150 • J. Leenen, ‘Stoottoon en apo- of syncope’ in Taal en tongval 16 (1964) 2-3, p. 131-133 • G.E. Booij e.a., Lexicon van de taalwetenschap (1980²) • F. Debrabandere, ‘De d-synkope na ou in West-Vlaanderen’ in Naamkunde 16 (1984), p. 57-62.

synchronie-2 zie diachronie/synchronie

synecdoche