Algemeen letterkundig lexicon

virgula

Etym: Lat. virgula = twijgje, stokje < virga = twijg.

Middeleeuws interpunctieteken in de vorm van een schuine streep (/) dat gebruikt werd om een korte rust aan te geven. De virgula dateert uit de Romeinse tijd en maakte deel uit van een interpunctiesysteem waarbinnen de volzin (periodus) werd afgesloten met een ‘;’ (periodus), de bijzin (colon) met een ‘.’ (punctus) en de deelzin (comma) met een ‘/’ (virgula). Na de middeleeuwen is de virgula van naam en functie veranderd in de Duitse komma.

Lit: J. Greidanus, Beginselen en ontwikkeling van de interpunctie in 't biezonder in de Nederlanden (1926).

virelangue zie tongbreker

virtutes dicendi