Algemeen letterkundig lexicon

genus sublime

Etym: Lat. verheven genre.

Term uit de retorica – ook aangeduid met de termen grande, grave, robustum, vehemens, amplum, validum, grandiloquum, altum en supremum – voor het hoogste der drie genera elocutionis. Het dient om het publiek te emotioneren (movere) door een pathetische betoogtrant (pathos) met veel opsmuk (ornatus). In de literatuur is het verbonden met bijv. het genre van de tragedie en de Aeneis van Vergilius. Overdrijving leidt hier tot een gezwollen stijl (genus tumidum).

Lit: G. Ueding (red.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik, dl. 2 (1994), kol. 921-972 (s.v. Dreistillehre) • H. Lausberg, Handbook of literary rhetoric (Eng. vert.; 1998), p. 30-39.

genus robustum zie genus sublime

genus subtile zie genus humile