dramatiek

Genreaanduiding voor één van de drie traditioneel als hoofdindeling gehanteerde klassen van literaire vormen: lyriek, epiek en dramatiek. Elk van deze genrebegrippen wordt gewoonlijk gezien als grondhouding (bij Goethe: ‘Naturform’) van het menselijk handelen, die men kan omschrijven d.m.v. de wisselende verhouding van subject en object. In die verhouding is dramatiek de meest objectieve of neutrale vorm, omdat de auteur van een dramatische tekst als subject het meest wordt buitengesloten. Dramatiek ‘toont’ door middel van handelende personages, zonder dat daarbij een subjectieve verteller is ingeschakeld. Het meest duidelijk is dat in het drama. Maar ook in andere subgenres is dramatiek denkbaar, terwijl omgekeerd bij het drama sprake kan zijn van lyrisch of episch drama. Sommige auteurs over dit onderwerp zijn dan ook van mening dat dramatiek, evenals lyriek en epiek, een element kan zijn binnen een subgenre of dat het beter als stijlverschijnsel (bijv. ‘dramatische stijl’) kan worden opgevat.

Lit: G. Stuiveling, ‘Hardop denken over het genrebegrip’ in Handelingen 26^e Filologencongres (1960), p. 66-77 • S. Dresden, ‘Het begrip genre’ in Handelingen 26^e Filologencongres (1960), p. 77-85 • E. Staiger, Grundbegriffe der Poetik (1971) • K.H. Hempfer, Gattungstheorie (1973) • M. Bal (red.), Literaire genres en hun gebruik (1981).