Algemeen letterkundig lexicon

ars bene dicendi

Etym: Lat. de vaardigheid om goed te spreken.

Term afkomstig van de Romeinse redenaar Quintilianus (Institutio oratoria, II.xvii.37); hij wijst op de techniek van een goede mondelinge taalbeheersing, die samen met de ars persuadendi de ars retorica vormt. 

De ars bene dicendi is vooral van toepassing in het genus demonstrativum, de gelegenheidstoespraak, waaronder de gehele literatuur begrepen werd, méér dan in het genus iudiciale en genus deliberativum waar de ars persuadendi op de voorgrond treedt.

Lit: A.D. Leeman & A.C. Braet, Klassieke retorica. Haar inhoud, functie en betekenis (1987), p. 54-55 • Quintilianus, De opleiding tot redenaar. Vertaald en ingeleid door Piet Gerbrandy (2001).

ars amandi

ars dictaminis