Algemeen letterkundig lexicon

genus demonstrativum

Etym: Lat. demonstrativus = aanwijzend, verheerlijkend.

Eén van de drie genera causarum uit de retorica, ook wel epideiktisch genre genoemd. In dit genre gaat het vooral om de gelegenheidstoespraak (lof- en lijkrede), om het goede en mooie taalgebruik (ars bene dicendi). Bij de Romeinen viel uiteindelijk de gehele literatuur onder dit genre. De andere twee genera zijn het genus iudiciale en het genus deliberativum.

Een mooi voorbeeld van gelegenheidswerk zijn de lijkrede en het lijkdicht van Geeraerdt Brandt respectievelijk Reyer Anslo op P.C. Hooft: Pieter Corneliszoon Hooft, ‘Deez vermaarde man’ 1581/1647 (ed. W. Hellinga & P. Tuynman, 1969).

Lit: G. Ueding (red.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik, dl. 5 (2001), kol. 390 (s.v. Lobrede).

genus deliberativum

genus dubium