Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 121]

Tasso in den kerker.
Fragment.
(Lord Byron)

Zoo menig jaar! Dat knakt de kracht in my;
Dat d' aadlaarsgeest eens Zoons der Poëzy;
Zoo menig jaar van onrecht, laster, logen;
Voor dol verklaard, en aan den dag onttogen;
Gekerkerde eenzaamheid; en, in dit hart,
De kanker van een onverzachtbre smart;
Terwijl de dorst naar lucht en licht het blaken
En dorren doet, by 't rust- maar vruchtloos haken
Naar 't geen het zwart der vloekbre tralie weert,
Die 't zonlicht op gehate vormen keert,
En oog en brein het zoeken van zijn stralen
Met spanning en ontsteking doet betalen.
Ziedaar Gevangenschap, zoo als zy naakt
En koud de dichtgesloten poort bewaakt,
En honend lacht, en niets laat binnen komen
Dan wat vaal licht, een oogenblik vernomen,
En muffe spijs, die 'k zóó lang eenzaam at
Tot ik op 't laatst haar bitterheid vergat,

[p. 122]

 

En hongrig, als een roofdier, opgerezen

 

In dees mijn krocht, mijn woning nu, na dezen

 

Mijn graf wellicht, op 't voeder ga te gast.

 

Dit alles heeft my beurtlings aangetast,

 

En doet het nog; maar 'k zal geen bloodaart wezen!

 

Ik buk niet voor de Wanhoop. Neen! ik streed

 

Mijn zielsstrijd manlijk. Ik ontvlood mijn leed

 

En de enge grens mijns hols op eigen vlerken;

 

Ik stelde 't zwaard van Mekkaas Ziener perken;

 

'k Heb 't Heilig Graf van Turksch geweld bevrijd,

 

Gewandeld met wat heilig en gewijd

 

Gehouden wordt; door Palestinaas dreven

 

Mijn vrijen geest tot eer van Hem doen zweven,

 

Die de aard bezocht, en in den Hemel throont,

 

Want hy had ziel en lichaam kracht gegeven. -

 

Dat, om mijns lijdens wil, mijn kwaad verschoond,

 

Mocht worden, wijdde ik dees mijn boetejaren

 

Aan 't zingen der gewijde Legerscharen,

 

Verwinnaars en aanbidders van zijn Graf.

 

Doch 't is gedaan! Die dierbre taak is af;

 

Mijn heul en troost by zoo veel zielsbezwaren!

 

Indien een traan op 't slotvers nederviel,

 

Weet! 'k stortte er geen om wat me ook mocht weêrvaren.

 

Maar gy mijn Schepping! Kind van mijne Ziel!

 

Wier toovermacht my steeds mijn groote ellenden

 

Vergeten deed en de oogen elders wenden,

 

Ook gy verlaat me en met u 't laatste zoet;

[p. 123]

 

Hier ween ik om; dat kost mijn hartebloed;

 

't Gekrookte riet moet voor dien slag wel breken,

 

't Voltooide u! Maar wat nu, wat nu gedaan?

 

'k Heb zeker Nieuwe jamm'ren door te staan,

 

Maar hoe? Ik kan 't niet zeggen. Doch ik reken

 

Ook nu nog op de krachten van mijn geest.

 

Van wroeging ben ik altoos vrij geweest;

 

Zy noemen my waanzinnig - Gy kunt spreken

 

En zeggen wat er van mijn waanzin zij,

 

Gy Leonore! O andwoord hier voor my!

 

Mijn hart, ja, was waanzinnig; 't op te heffen

 

Tot een zoo hoog verheven had geen zin;

 

Maar geest en denkkracht deelden daar niet in.

 

Ik weet mijn dwaasheid; 'k voel haar straf my treffen:

 

Maar 'k blijf dezelfde en onveranderbaar.

 

Ach, gy waart schoon en ik niet blind - ziedaar

 

Het wanbedrijf, waarom men me uit moest werpen!

 

Maar 't zij zoo! laat de haat haar felheid scherpen...

 

Mijn hart herteelt uw beeltnis steeds - en mint....

1838.